یادم نمی آید این عبارت، اوّلین سؤال تایپ شده بر كاغذ سفید آن خبرنگار بود یا آنكه پر رنگ تر از بقیه سؤالات به چشم آمد و ذهن مرا به یك باره به خودش درگیر ساخت. او می خواست بداند از دیدگاه من، سهم امام از هزاران هزار رسانه چاق و لاغر چقدر است؟ و شاید هم می خواست بپرسد، رسانه های رنگارنگ عصر ما، در میان هزارها و میلیون ها فرصت گفت وگو چه سهمی را به امام زمان(ع) اختصاص می دهند.

مشکل امت اسلام، پس از پیامبر(ص)، عدم معرفت واقعی به حجت زمان خود بود. کوفیان امام حسین(ع) را می‌شناختند؛ اما شناخت آنان، محدود به اسم و نسب امام بود، بدون هیچ بصیرت و آگاهی نسبت به مقام والای ایشان.

از جمله چیزهایی که می‌تواند یک خطر بزرگ باشد، کارهای عامیانه و جاهلانه و دور از معرفت و غیر متکی به سند و مدرک در مسئله مربوط به امام زمان(عج) است که همین، زمینه را برای مدعیان دروغین فراهم می‌کند. کارهای غیرعالمانه، غیرمستند، غیر متکی به منابع و مدارک معتبر، صرف تخیلات و توهمات؛ این‌جور کاری مردم را از حالت انتظار حقیقی دور می‌کند، زمینه را برای مدعیان دروغگو و دجال فراهم می‌کند؛ از این بایستی به شدت پرهیز کرد.

پيامبر اكرم(ص) و امام اهل بيت(ع) در روايات متعدّدي به توصيف آخرالزّمان و بيان نشانه‌هاي عمومي اين دوران پرداخته‌اند. يکي از اين روايات، روايت مفصّلي است که در کتاب «الکافي» از امام ششم شيعيان(ع) نقل شده است. امام صادق(ع) در ابتداي اين روايت، در پاسخ يکي از ياران خود که با ‌اشاره به برخورد تحقيرآميز منصور عبّاسي با آن حضرت از ايشان مي‌پرسد: اينان تا کي بايد سلطنت کنند و ماکي از [آزار آنها] راحت و آسايش مي‌يابيم. مي‌فرمايد: